Het is een rustige avond na een lange werkdag. Ik zit net helemaal in een bubbel, verdiept in een nieuw boek, wanneer de beltoon van mijn mobiel me ruw uit die wereld trekt. Op het scherm zie ik dat de moeder van Linda belt. Linda en ik werken samen aan een magazine voor en door mensen met een beperking. Haar moeder belt nooit zomaar en dat geeft me meteen een gevoel van onrust. Ik neem direct op, bezorgd over wat er aan de hand kan zijn.

Rare vraag

“Luka, ik heb misschien een hele rare vraag”, begint ze. Ik hoor de trilling in haar stem. “Ik weet niet goed meer wie ik anders moet vragen. Ik heb alles al geprobeerd, iedereen gevraagd, maar ik zit echt met mijn handen in het haar. Linda zegt dat ze zich bij jou het meest vertrouwd voelt en vroeg of ik je daarom wilde bellen. Morgen is de afscheidsdienst van haar vader, hij is overleden. Zou je misschien met haar mee willen? De familie heeft aangegeven dat ik zelf niet welkom ben om met haar mee te gaan, maar het is voor Linda echt noodzakelijk dat er iemand meegaat op wie ze kan leunen.”

Moeilijke tijd

Er valt een korte stilte aan de andere kant van de lijn en ik hoor haar slikken. De wanhoop in haar stem raakt me. Ze voelt zich machteloos, met zoveel verdriet voor haar dochter die door deze moeilijke tijd heen moet. “Het houdt me al dagen bezig en het is zo belangrijk voor Linda om afscheid te kunnen nemen van haar vader”, zegt ze. “Als er iemand is die Linda vertrouwt en waar ze op kan leunen, dan ben jij dat wel.”

Agenda omgooien

Natuurlijk ga ik mee, zonder enige twijfel. Ik kijk snel in mijn agenda. Morgen, dat betekent dat ik mijn hele agenda moet omgooien, maar na een paar telefoontjes is dat geregeld. Een ander zal mij misschien voor gek verklaren. Buiten mijn werktijden om, vrijwillig, en het is niet om de hoek, mee naar een afscheidsdienst. Maar dat doet er voor mij helemaal niet toe.

Gesloten

Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen als ze dit moment, dat je nooit meer kunt overdoen, zou moeten missen. Linda verwerkt het verdriet op haar eigen manier. Ze is daar nog erg gesloten in en is zoekende om haar emotie een plek te geven. Heel herkenbaar. Als ik haar mag bijstaan in dit intieme moment, dan doe ik dat met alle liefde, zodat het voor haar wellicht wat verlichting biedt en ik de onvoorspelbaarheid van de dag voor haar kan opvangen.

Dankbaarheid

Met een zucht van verlichting hoor ik de dankbaarheid in haar stem. “Je begrijpt niet hoe belangrijk dit voor ons is.” Misschien begrijp ik het juist te goed. Soms moet je gewoon je agenda omgooien om er voor iemand te zijn, ook al is dat een beetje buiten de lijntjes kleuren. Daarom sta ik daar morgen. Naast Linda. Met een nog vollere agenda, maar ook met een nóg voller hart.

Luka Doppen is ambassadeur Gehandicaptenzorg en persoonlijk begeleider bij Estinea. Maandelijks schrijft ze een column voor Hart voor Zorg.