✓ Wij worden gemiddeld beoordeeld met een 8,3
Luka Doppen is ambassadeur Gehandicaptenzorg en persoonlijk begeleider bij Estinea. Maandelijks schrijft ze een column voor Hart voor Zorg. Ook geeft ze een workshops tijdens de inspiratieweken van Hart voor Zorg.
Meedoen. Een woord dat zo gewoon klinkt, maar in de praktijk vaak allesbehalve vanzelfsprekend is. Tijdens het Gehandicaptenzorg & GGZ Festival van Hart voor Zorg in Zoetermeer mocht ik samen met collega’s en ervaringsdeskundigen een workshop geven over dit thema. Over hoe meedoen eruit kan zien, en waarom het soms níet lukt.
Funda vertelde dat ze soms nee zegt als mensen in haar omgeving haar vragen om mee te gaan. Niet omdat ze geen zin heeft, integendeel. Maar omdat ze zich dan “te veel” voelt. “Dan moeten zij mij duwen en dat wil ik hun niet aandoen,” vertelde ze aan de deelnemers van de workshop.
Het is zo’n drempel die je niet ziet, maar die wel loodzwaar kan voelen. Of zoals bij bewoners die ik niet zomaar mee op stap kan nemen, omdat er onderweg vaak geen mogelijkheid is voor een liggende verzorgingsplek. Je zou maar geen mogelijkheid hebben om naar een toilet te kunnen. En dan zijn er nog meer zichtbare obstakels, zoals stoepen zonder afrit, deuren die te smal zijn, of een station zonder lift. Samen maken ze dat meedoen allesbehalve vanzelfsprekend is.
In onze carrousel-workshop lieten we deelnemers dat ervaren. Door de ogen van onze ervaringsdeskundigen. Hoe het is om mee te doen of juist niet. Het leverde herkenning op, een lach, maar ook ongemak. Want wie écht luistert, merkt hoe dun de lijn is tussen erbij horen of er net buiten vallen.
En misschien was het juist daardoor zo mooi dat we na afloop niet meteen naar huis gingen. Voor sommigen was het jaren geleden dat ze de zee hadden gezien. En Funda vertelde dat ze de zee nog nooit met eigen ogen had gezien.
Het strand doet altijd iets met mij. De geur, de wijde blik, het eindeloze geluid van de golven. Nu we er zo dichtbij waren, konden we het niet laten. We waren het er allemaal over eens: iedereen zou het een keer moeten ervaren.
De rolstoel bleef achter op de vlonder en Funda stapte eruit. Zand schoof mijn schoenen in terwijl we, arm in arm, stap voor stap het mulle zand trotseerden. We liepen door tot aan de zee. Daar viel Funda stil en nam het in zich op. Ze verzuchtte alleen maar: “wauw.” De wind in haar gezicht, het ruisen van de golven. En precies op dat moment spoelde er een golf over onze voeten en brak na de een hele dag regen de zon door.
We sloten de dag af in een strandtent. Acht stoelen om één tafel, het geluid van de zee op de achtergrond. We aten, vertelden, lachten. Geen discussie meer over hoe meedoen eruit zou moeten zien, maar we deden het gewoon. Samen.
Funda’s eerste keer zee liet ons dat nog eens ervaren. Samen door het zand, samen een schelp vinden, samen de golven voelen. Meedoen is niets meer en niets minder dan elkaars horizon verbreden. Op 18 november, als we ook in Zwolle bij het GHZ & GGZ Festival zijn, willen we nog meer mensen dat laten beleven.
Maak gratis een account aan, word onderdeel van dé leer & ontwikkel community voor de zorg en neem deel aan onze webinars en evenementen.
Onbeperkt leren
Accreditatiepunten verdienen
Gezellige events
