Wigarda Strampel

“Als 14-jarig meisje werd ik geconfronteerd met een oma die door een dementie in het verpleeghuis moest gaan wonen”, vertelt Wigarda. “Ik zag dat ze soms in de war was. Ze zwaaide naar zichzelf in de spiegel, denkend dat het iemand anders was: ‘Kijk, wat zwaait die vrouw aardig naar mij!’. Maar soms was ze ook heel helder. Daar is mijn interesse voor dementie ontstaan.”

Tijdens haar studie psychologie in Groningen koos Wigarda dan ook bewust voor de richting neuropsychologie, waarbij de relatie tussen hersenen en gedrag centraal staat. Na een stage in een verpleeghuis heeft ze het werk en de doelgroep nooit meer losgelaten. “Het brein laat mensen in de steek, ik vind het een uitdaging om bij te dragen aan het feit dat ze zich gezien en gehoord voelen in wie zij zijn.”

Tegelijkertijd beseft Wigarda dat er grenzen zitten aan de zorg die kan worden verleend. “Ik merk dat we eigenlijk alles willen oplossen, terwijl dat lang niet altijd mogelijk is. Soms blijft onbegrepen gedrag bestaan. Dat is voor de omgeving vaak moeilijk om te zien en te verkroppen. Ik vind het belangrijk om óók dan mee te denken; hoe kunnen we de situatie accepteren zoals deze is? Mensen met dementie voelen onze machteloosheid haarfijn aan. Hoe kunnen we die machteloosheid loslaten?”

Sinds 2010 geeft Wigarda naast haar werk als psycholoog trainingen. “Die zijn sinds een aantal jaren volledig gericht op dementie.” Een belangrijke inspiratiebron voor haar was Anneke van der Plaats. “Toen ik in aanraking kwam met haar gedachtengoed is mijn werk enorm veranderd. Met haar taal en uitleg kon ik bepaalde zaken duiden op een manier, die helpend is voor zorgteams en familie.”