Mijn ogen rollen bijna uit hun kassen, zijn waterig en gezwollen van alle tranen die ik heb vergoten. Ik heb al mijn moed verzameld om mezelf in de auto te sleuren en naar het werk te gaan, nog steeds vol ongeloof over het plotselinge verlies van een goede vriend. De dag ervoor hebben mijn collega’s me nog naar huis gestuurd, omdat ik nauwelijks had geslapen en een wrak was. Ik kon mijn focus niet bij het werk houden en zit met mijn gedachten heel ergens anders.

Verdrietig

Eenmaal op het werk probeer ik mij uit alle macht sterk te houden. Linda kijkt me onderzoekend aan wanneer we een tijdje alleen in de ruimte zitten. “Hoe gaat het met jou?”, vraagt ze nieuwsgierig. Ik voel meteen dat ze doorheeft hoe ik me voel, terwijl ik nog steeds tegen mijn tranen vecht. “Ik zie dat je een beetje verdrietig bent”, bevestigt ze met weinig emotie in haar stem.

Ze kijkt me indringend aan, terwijl een ingehouden traan over mijn wang rolt. Haar stem klinkt emotieloos, maar haar intentie is oprecht. Ze schuift haar stoel een stukje dichter naar me toe, wanneer ik de reden van mijn verdriet met haar heb gedeeld. “Ik kom even dichterbij je zitten.” Voorzichtig plaatst ze haar hand op mijn rug en wrijft zachtjes heen en weer. “Ik begrijp dat je daarom verdrietig bent.”

Haar steun voelt warm en ik voel me gesterkt. Er wordt voor me gezorgd en ik mag mijn verdriet delen. Het mag en kan er zijn.

Glimlach

Voor mijn late, aansluitende dienst heb ik mijn emoties weer ‘professioneel’ proberen weg te werken. Dat lukt in eerste instantie aardig en ik weet mijn mooiste glimlach op te zetten voor Zoë om het te kunnen verbloemen, maar ik had natuurlijk beter kunnen weten.

“Ben je verdrietig?”, zegt ze als we nog geen vijf minuten onderweg zijn op de duofiets. Ik besluit om dat te bevestigen, zonder de specifieke reden te benoemen. Ze heeft mij toch feilloos door. “Je hoeft niet verdrietig te zijn hoor, want ik ben er voor jou”, stelt ze mij gerust.

Tranen prikken achter mijn ogen. Niet eens van verdriet, maar ontroering. Haar voelsprieten zijn ongekend en haar zorgzame kant is groots. “Zal ik Chantal vragen of ze mij naar bed kan brengen? Dan vraag ik Cindy wel of ze jou wil helpen met je pyjama”, vervolgt ze. Ze weet mij te raken en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. “Maak je geen zorgen Luka, we gaan het samen doen vandaag. Ga jij maar een beetje rusten.”

Gesteund

Gelijkwaardigheid, ook in het zorgen voor elkaar. Echt jezelf mogen zijn bij elkaar, ook wanneer je het moeilijk hebt. Ik voelde mij gedragen, gezien en gesteund. De oprechte steun van Linda en Zoë maakte het verschil.

Luka Doppen is ambassadeur Gehandicaptenzorg en persoonlijk begeleider bij Estinea. Maandelijks schrijft ze een column voor Hart voor Zorg.