Vaak lopen er ‘inspiratiezoekers’ rond op het Ouderenlandgoed die na afloop zeggen: “Dit is echt een bijzondere plek.” Mijn reactie is dan altijd: “Nee, het is niet bijzonder, het is vooral een hele gewone plek en dat zijn wij bijzonder gaan vinden.”

Hokjes en gekleurde pakjes

Dat mensen met dementie aangezien worden voor een volwaardig mens, dat je niet ziet wie de collega, vrijwilliger of de bewoner met dementie is, dat is normaal. Daar moeten wij aan wennen, omdat het overzichtelijker is dan mensen in hokjes zetten.

Ik zie het vaak als ik in traditionele zorginstellingen kom. Mensen met roze pakjes zijn van de schoonmaak. Mensen met blauwe pakjes doen iets anders. En mensen met witte pakjes doen de zorg.  In het normale leven doe je ook alles in je huis en is er geen duidelijke scheiding.

’s Avonds douchen we niet

Taakgericht werken is fijn voor mensen die daar werken. Het is duidelijk wat er verwacht wordt en je kan werken volgens een lijstje. Het nadeel daarvan is dat een lijstje of andere gewoontes voorrang krijgen op de wensen van de bewoner. Zo hoorde ik laatst dat het antwoord was op het doucheverzoek van een bewoner in een traditionele zorginstelling: “Wij douchen hier ‘s avonds niet.” 

Oké, daar kan een hele goede reden voor zijn, maar wat gaat er hier mis? Waar is dan het echte gesprek? Een gesprek dat begint met de vraag waarom iemand wil douchen? En je dan de flexibiliteit hebt om te kijken hoe je het mogelijk kan maken? Of in ieder geval een goede uitleg kan geven over waarom het dan toch niet mogelijk is. En het bieden van een alternatief of tonen van begrip.

Gesprek

Als we elkaar niet vinden in het gesprek, hoe kan iemand zich dan thuis voelen of gelijkwaardig voelen? Ruimte voelen om elkaar echt te zien en te ontmoeten? En om te kunnen zijn wie je bent? In plaats van je te schikken naar het beleid of protocol. Dat is sowieso een heel lastig aspect als je in een groep moet gaan wonen, maar laten we daar oog voor hebben. En laten we zo eerst naar de mens kijken en dan pas naar de regel.

Francien van de Ven werkt op zorgboerderij Grootenhout, een ‘ouderenlandgoed’ met een verfrissende kijk op de zorg voor mensen met dementie. Daarover schrijft Francien maandelijks een column voor Hart voor Zorg.