Column Francien | Een les voor het leven

Van de week was er een klas op bezoek bij ons op het Ouderenlandgoed. Twintig jonge mensen tussen de 18 en 19 jaar oud kwamen kijken hoe wij zorgen voor mensen met dementie. “Dit gun je iedereen, je ziet de impact”, liet de begeleider van de klas vallen.

Hospitalisatie

Inmiddels wonen er 90 mensen in 11 huizen bij ons. Sommigen al voor langere tijd. Daardoor ben ik mij de laatste tijd meer gaan verdiepen in hospitalisatie. Dat betekent dat het gedrag van iemand verandert als diegene langere tijd is opgenomen in een ziekenhuis of tehuis.

Mensen kunnen bijvoorbeeld minder initiatiefrijk worden. Of passief, afhankelijk en emotioneel afvlakken. Ook kunnen gewoontes, interesses en sociale contacten verloren gaan. En mensen kunnen zichzelf slechter gaan verzorgen.

Een aantal van deze negatieve gevolgen kunnen ook al het gevolg zijn van dementie, maar de woonomgeving kan die effecten nog eens versterken.

Hogere wiskunde

Het maakt dat goed zorgen voor mensen met dementie in een tehuis soms echt hogere wiskunde is. De belangrijkste uitdaging: hoe kunnen we mensen laten leven in plaats van in leven houden?

Dat vraagt heel veel van ons als zorgverlener. Je moet goed naar de mens kijken. Goed naar jezelf kijken. Goed naar de groep kijken. Evenwicht en soms overwicht hebben. Soms bepalen en soms laten.

Elke dag weer is het een nieuwe uitdaging, maar het is zo mooi als het lukt om echt goed te zorgen voor mensen met dementie. Als je ziet dat iemand zich best thuis voelt, af en toe lacht, zich vrij voelt en — het belangrijkste — zich gezien voelt.

Leerzaam

Het omgaan met mensen met dementie is dan het mooiste én meest leerzame wat er is. Kan je goed omgaan met mensen met dementie, dan kan je goed omgaan met iedereen. Je leert er namelijk zoveel van, dat zou ík iedereen gunnen. Je hebt er namelijk een leven lang plezier van. Dat heb ik ook die twintig jongeren verteld.