Mijn telefoon gaat. Het is een verpleegkundige van de ic. Ze kondigt aan dat er een patiënt over mag worden genomen. De patiënt heeft een tijd in coma gelegen vanwege corona, maar is sinds een paar dagen van de beademingsmachine af. Ze moet nog flink aansterken, maar mag over naar de verpleegafdeling.

Begrijpelijke angst

Om half twee in de middag komt ze — voortgeduwd door de verpleegkundigen — aanrijden met op haar bed een flinke tas met spullen. Haar grote ogen kijken me aan. Ik stel me vriendelijk voor en zeg dat ik de zorg over ga nemen. De verpleegkundigen die voor haar gezorgd hebben op de ic, geven aan dat mevrouw erg angstig is. De verpleegafdeling is zo anders dan een ic-afdeling en ze is bang dat de verpleging niet snel genoeg bij haar zal zijn, als ze hulp nodig heeft.

Op een ic-afdeling draagt een verpleegkundige over het algemeen zorg voor een of twee patiënten, op de verpleegafdeling zorgt een verpleegkundige bij ons voor zes patiënten. Er is dus over het algemeen wat minder tijd voor de patiënt.

Zware tijd

De eerste dagen is mevrouw best emotioneel. Ze heeft de laatste tijd veel meegemaakt in haar privésituatie en heeft daar verdriet van. Dit in combinatie met haar eigen ziek zijn valt haar zwaar, vooral omdat ze voorheen zo zelfstandig was. Het idee dat je zelf niet eens meer je eigen billen af kunt vegen en dit uit handen moet geven, lijkt mij ook vreselijk. Het goede is dat ze dit soort dingen wel durft te delen. Ze deelt haar gedachten en ervaringen en durft haar verdriet te tonen. Dat vind ik knap. We praten veel over haar verleden en over haar dierbaren die ze verloren is.  

Naarmate de dagen verstrijken wordt ze steeds optimistischer en kan ze ook steeds meer zelfstandig. Ze heeft een enorme wilskracht en binnen een week loopt ze zelfs alweer met haar rollator en eet ze zelfstandig.

Transformatie

Dit vind ik nou het leuke aan post ic-patiënten. Je ziet ze bang en hulpeloos binnenkomen op de afdeling. Vrij snel daarna begint de transformatie. Bijna elke keer als je de patiënt ziet, kan hij of zij weer wat nieuws. Dat werkt door in mijn eigen wilskracht, bijvoorbeeld wanneer ik het gevoel heb dat dingen buiten mijn macht liggen. Bovendien ben ik ook meer dankbaar geworden voor mijn eigen gezondheid en alles wat ik zelf kan. Iets simpels als je eigen brood smeren kan al zo bijzonder zijn.

Het zou goed zijn als verpleegkundigen die te maken krijgen met post ic-patiënten zich daar extra in verdiepen. Zoek bijvoorbeeld eens op het PICS syndroom (Post Intensive Care Syndroom). De tijd voor, tijdens en na de ic-opname kan als zeer heftig worden ervaren. Als je hier meer over weet als verpleegkundige, wordt het gemakkelijker om bepaalde signalen bij de patiënt te herkennen.

Dit verhaal komt in uitgebreidere vorm ook terug in het boek ‘Dit is waarom’, waarin Jeanne Roeffen haar mooiste zorgverhalen heeft gebundeld. Het boek is hier te bestellen.