Wim ligt op zijn zij op het ziekenhuisbed, zijn hand verstrengeld in de mijne. Hij is zich niet bewust van wat er staat te gebeuren. Vanmorgen stond ik al vroeg aan zijn bed om hem eruit te trommelen. Dat vroege opstaan is aan ons beiden niet besteed, hij sputterde flink tegen. Op het nippertje halen we de taxi.

Ingreep

Wim is bijna 90 en zal vandaag een ingreep ondergaan. Hij heeft huidkanker en kreeg steeds meer last van een plekje bij zijn oor. Nu moet hij dus onder het mes en dat is niet niets op zijn leeftijd. Ik ben benauwd van de zenuwen.

“Wij werken niet vaak met de passieve tillift”, lijkt de verpleegkundige zich te verontschuldigen, terwijl ze het apparaat naar binnen rijdt. Ik neem de lift van haar over en laat haar weten dat dat ook niet nodig is, omdat ik de zorg op mij zal nemen. Mijn reactie lijkt haar te verbazen. Ze checkt nog drie keer of ze echt niet iets voor ons kan betekenen en verlaat dan de kamer. 

Harmonie

Nadat ik Wim in zijn operatiekleding heb geholpen, neem ik plaats op de stoel naast zijn bed. Ik hoor hem zuchten van opluchting, om daarna weer rustig verder te slapen. Er komt een andere verpleegkundige de hoek omkijken. “Goh, wat ben je toch goed voorbereid”, zegt ze. Gelaten neem ik het compliment in ontvangst. Het voelt voor mij vanzelfsprekend dat ik bewoners in een situatie als deze help. Is het dat niet, dan?

Even later zit ik diep verzonken in mijn gedachten, wanneer ik getik hoor op de ramen. Een duif beweegt houterig voor het raam langs, zijn hoofd op en neer bewegend. ‘Een duif voor je raam heeft je iets te vertellen’, lees ik op internet. ‘Ze symboliseren vrede en liefde en brengen harmonie op het moment dat je het kunt gebruiken’. Ik ben inderdaad best gespannen.

Rust

“Je bent je bewust van de risico’s?” vraagt de arts opnieuw. Ik draag Wim over in goede handen, maar deze vraag maakt me onrustig. Samen duwen we zijn bed door de gang richting de operatiekamer, waar ik hem een stukje doorheen mag loodsen. Wim laat het allemaal over zich heen komen. Het is typerend voor hem, hij is een rustige en tevreden man.

“Je mag zo lekker slapen, Wim”, fluister ik in zijn oor, terwijl de narcose vloeistof wordt toegediend. Ik leg kort mijn hand op zijn hoofd en word daarna de kamer uit begeleid.

Even later komt het verlossende telefoontje: “Alles is naar wens verlopen.” Een last valt van mijn schouders. We kunnen weer samen naar huis. Op dat moment weet ik nog niet dat ik een week later weer aan Wims bed zal zitten, met zijn hand in de mijne.

Wim ontwikkelt in de loop van de week namelijk een longontsteking, die hij niet meer te boven zal komen. Het nieuws valt zijn familie, de bewoners en ons team zwaar. Toch zijn we ook dankbaar, omdat we Wim in de aanloop naar zijn overlijden in alle liefde en harmonie hebben mogen loslaten.

Luka is naast haar werk als persoonlijk begeleider ook Ambassadeur Gehandicaptenzorg en schrijft maandelijks een column voor Hart voor Zorg. Ze geeft bovendien een workshop op het Gehandicaptenzorg Festival op donderdag 23 november in Zwolle (gratis te bezoeken).