Het stralende middelpunt. Omringd door zijn vele neven, nichten en zijn jonge neefjes, de kinderen van zijn broer. We vieren vandaag samen met Wim twee bijzondere mijlpalen, namelijk zijn 89ste verjaardag én zijn 50-jarig jubileum bij de organisatie.

Zijn familieleden, inmiddels ook op leeftijd, hebben elkaar al geruime tijd niet gezien en het is een genot om te luisteren naar alle verhalen. Over Wim in zijn vroegere jaren, zijn interesses en karakter. Het helpt mij om hem nog een stukje beter te leren kennen.

Politieagent

Een van Wims neven tikt twee keer subtiel met een theelepel op zijn glas en heeft daarmee al snel de aandacht. Hij schraapt zijn keel. “Ik zou graag een verhaal met jullie willen delen over de vader van Wim, mijn opa. Hij was altijd een van de weinige politieagenten in het dorp. Hij vertelde ons weleens dat hij niet in de mogelijkheid was om elders te kunnen werken, omdat een van hun zoons meer zorg nodig bleek te hebben.”

“Mijn oma en hij hebben zich vaak ongerust gemaakt over de toekomst”, vervolgt hij. “Ze hadden speciaal geld gespaard om die toekomst, in hoeverre dat mogelijk was, veilig te stellen. Ik durf met zekerheid te zeggen dat hun zorgen als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen als ze konden zien hoe goed het nu met Wim gaat.”

Ik kijk om mij heen en zie familieleden goedkeurende blikken met elkaar uitwisselen. “Oom Wim heeft zoveel lieve mensen om zich heen. Hij krijgt de zorg en liefde die hij nodig heeft en woont op een fijne plek. Ik wil jullie hier allemaal daarom heel erg voor bedanken, namens onze familie en onze opa en oma in het bijzonder.”

Er klinkt applaus en een warm gevoel stroomt door mijn lijf. De neef van Wim neemt weer plaats in zijn stoel. Zijn woorden hebben me teruggeslingerd naar de tijd dat Wim een kind was. Ik ken hem als een rustige, tevreden man, maar verder weet ik eigenlijk maar weinig over hem. Tot deze middag.

Oorlog

Zijn neven vertellen enthousiast over hoe Wim altijd in geuren en kleuren het hele kerstverhaal aan hen vertelde. We raken in gesprek over het lied dat hij vaak zong, dat een lied vanuit de oorlog blijkt te zijn. Het dringt tot mij door dat hij die natuurlijk heeft meegemaakt als 12-jarige jongen. Ik ken Wim nu drie jaar, maar de andere 86 (!) heb ik niet meegemaakt.

Als dit soort levensverhalen niet gedeeld of opgeschreven worden en je ze zelf niet kunt verwoorden, zoals Wim, kunnen ze vergeten worden. Daarmee verdwijnt er een deel van deze persoon en in mijn ogen een stukje geschiedenis. En ik realiseer me: bij de verhuizing of het vertrek van een begeleider gaat er soms ook een stukje van Wim mee de deur uit.

Ik ben dankbaar wanneer ik mag meereizen door alle dierbare herinneringen van een bewoner. Het hier en nu is van belang, maar je verleden is iets dat je altijd met je meedraagt, het heeft je gemaakt tot wie je nu bent. In de zorg is het vaak een komen en gaan van begeleiders. Laten we proberen ervoor te zorgen dat de verhalen van bewoners niet verloren gaan.

Luka Doppen is persoonlijk begeleider bij Estinea. Daarnaast is ze Ambassadeur Gehandicaptenzorg en schrijft ze maandelijks columns voor Hart voor Zorg.