Meestal kijken patiënten in het ziekenhuis het eerst in de ogen van de verpleegkundige wanneer zij wakker worden. Soms voel je als verpleegkundige dan meteen een klik met iemand, nog voordat die persoon iets gezegd heeft. Deze man lijkt me meteen heel vriendelijk. Ik check zijn vitale functies en vraag of hij het goed vindt dat ik hem zo dadelijk help met de verzorging. Hij heeft namelijk Parkinson en kan niet veel meer zelf.

Brandwonden

Tijdens de verzorging zie ik verschillende brandwonden op zijn lichaam. Wanneer ik vraag hoe hij daaraan komt, vertelt hij me een vreselijk verhaal. Hij was thuis in de douche gevallen en kon niet meer overeind komen. Bij zijn val had hij het schakeltje van de kraan geraakt, waardoor het water heel heet werd. Doordat hij dus niet meer overeind kon komen, lag hij daar onder die hete straal. Hij laat me de foto’s op zijn telefoon zien. Ik bedenk me wat een vreselijke pijn hij geleden moet hebben. ‘Als je collega’s die foto’s ook willen zien, moet je ze maar langs sturen. Eén euro per foto’, grapt hij.

Omdat ik hem door de Parkinson soms niet goed kon verstaan, moest het grapje even indalen. Maar daarna schoot ik flink in de lach. Ik vond het knap dat hij hier zo mee om ging. Het was nou eenmaal gebeurd en hij had het klaarblijkelijk een plekje gegeven. De ene na de andere grap volgde en mijn collega’s en ik hadden de grootste lol met hem.

Kleine dingen

In de tijd dat ik voor hem zorgde, kwamen er steeds meer momenten waarop hij het zwaar had. Logisch, want je kunt onmogelijk altijd lachen. De lastigste momenten waren wanneer hem dingen ontzegd werden waar hij voorheen zo van genoot. Kleine dingen, zoals een kop koffie zonder verdikkingsmiddel. ‘U kunt zich verslikken meneer, daarom moeten we verdikkingsmiddel toevoegen’.

Aan verdikkingsmiddel zelf zit geen smaak, maar het verandert natuurlijk wel de structuur. En de structuur is heel belangrijk in je smaakbeleving. Zelf vroeg ik me dan ook wel eens af wat ethisch juist is in deze situatie. Als iemand wilsbekwaam is en de risico’s zónder verdikkingsmiddel kent (namelijk verslikken, met alle gevolgen van dien), ben je dan verplicht het alsnog te gebruiken?

Herpakken

Mij zou je er eerlijk gezegd ook niet blij mee maken. En voor hem waren dit de momenten waarop hij het even niet meer zag zitten. Toch kwam steeds zijn positieve mindset weer terug en herpakte hij zich. Hij kon nu eenmaal weinig aan de situatie veranderen.

Parkinson, brandwonden en dan had hij ook nog een partner die was overleden. Sommige mensen krijgen het zwaar te verduren. Gedurende de dagen dat ik voor deze man mocht zorgen kreeg ik grote bewondering voor hem en wanneer ik aan hem terugdenk, motiveert mij dit om zelf ook positief te blijven. Wat er ook gebeurt.