Sinds kort kijk ik de televisieserie ‘Dag en nacht’ op de NPO. Deze serie gaat over verloskundigen in het ziekenhuis. Veel dingen zijn voor mij herkenbaar om te zien, bijvoorbeeld de studentbegeleiding. Zo werd er een nieuwe student aangekondigd en zei de medewerker aan wie deze student gekoppeld werd met een lang gezicht: ‘Niet vandaag’…

Studentbegeleiding wordt soms als iets vervelends gezien. Zelf heb ik dat ook weleens ervaren. Toen ik in mijn derde leerjaar zat, liep ik een half jaar stage in een verpleeghuis op een somatische afdeling. Omdat ik derdejaars hbo-v student was, dacht mijn begeleiding dat ik al heel wat ervaring had. Ik had slechts een half jaar stagegelopen in de psychiatrie, maar daar had ik nauwelijks geleerd hoe ik iemand moest verzorgen, want de meeste mensen waren zelfstandig.

Dat viel even vies tegen voor mijn begeleiding. Ik moest nog veel leren en kreeg daar weinig ruimte voor. Bij bijna alles wat ik vroeg, werd gezegd: ‘Jij doet toch hbo, dan zou je dit moeten weten’. Of: ‘Daar heb ik nu echt geen tijd voor, ga het zelf maar even opzoeken’.

Door die reacties klapte ik compleet dicht. Vragen stellen werd duidelijk niet gewaardeerd. Gewoon kopiëren wat je ziet, je mond houden en doorwerken. Dat leek de mentaliteit.

Prima, dacht ik. Dan vraag ik niets meer. Ik zoek zelf alles wel op. Gelukkig konden de bewoners mij meestal ook goed vertellen hoe ze het liefst verzorgd werden.

Een paar weken later kreeg ik te horen dat ik te weinig van me liet horen, dat ze niet wisten waar ik mee bezig was. Toen ontplofte ik vanbinnen. Overduidelijk hadden ze totaal niet door wat hun gedrag met mij deed. Eigenlijk had ik eerlijk moeten zijn, maar uit angst voor een onvoldoende hield ik me van de domme en zei ik dat ik meer van mezelf zou laten horen. Ik moest er niet aan denken nog langer op die rotstage te moeten zijn.

Uiteindelijk moest mijn docent alsnog ingrijpen, zodat ik mijn stage gelukkig wel met een voldoende kon afsluiten.

Wat ik hiermee wil zeggen: geef een student de kans, geef ruimte voor vragen en geef duidelijk aan wat er verwacht wordt. Blijf communiceren en toon interesse.

Een leerling zijn is niet gemakkelijk. Je komt op een nieuwe plek met veel nieuwe mensen en er wordt flink wat van je verwacht, vaak in korte tijd. Als je verlegen bent, zoals ik dat was, dan is het vaak nog lastiger.

Iedere student heeft daarom een andere benadering en begeleiding nodig. Het is de kunst om dat te zien. Vraag juist eens aan die stille student wat hij of zij denkt.

Wanneer ik zelf studenten begeleid, vind ik het leuk om te weten wat hen bezighoudt. Andersom wordt dat ook gewaardeerd. Fijne feedback die ik een keer kreeg was dat ik zo toegankelijk ben. Dat vond de student fijn, omdat ze zich daardoor op haar gemak voelde en meer durfde. Houd de drempel laag.

Natuurlijk kost het energie en tijd, maar het is wel een investering in de toekomst. Een hele belangrijke investering zelfs, gezien de vergrijzing. Soms mogen we ons dat als zorgverleners best wat meer beseffen.

Tegelijkertijd denk ik dat er vanuit de scholen goed gekeken moet worden naar wie je waar plaatst. Zo kan bijvoorbeeld een eerstejaars stage in een ziekenhuis nogal afschrikken. Ook het aantal studenten dat tegelijk begint met hun stage is belangrijk om te reguleren. Het moet voor beide partijen wel behapbaar blijven. Laten we vooral blijven communiceren en niet vergeten dat we zelf allemaal student zijn geweest.

Jeanne Roeffen werkt als verpleegkundige op de longafdeling van het VieCuri Medisch Centrum in Venlo en deelt in haar maandelijkse column op Hart voor Zorg haar ervaringen als zorgverlener.