Mijn allereerste column wil ik graag opdragen aan mijn schoonvader Herman. Voor hij Alzheimer kreeg, had ik slechts zijdelings te maken met ‘de zorg’. Ik werkte als assurantieadviseur voor bedrijven en reed daarvoor door heel Nederland.

Hakken in het zand

Herman was van het begin af aan heel duidelijk tegen ons. Hij zou alleen met zijn benen gestrekt uit huis gaan. Hij wilde nooit in een verzorgingshuis gaan wonen. Samen met mijn schoonzus besloot ik voor hem te gaan zorgen. Ik nam ontslag en begon aan mijn zorgavontuur.

Toen Herman’s wereld op den duur zo klein werd dat mijn schoonzus en ik de enigen waren die hij nog zag, zijn we toch gaan kijken naar een dagbesteding. In het verzorgingshuis om de hoek konden we terecht voor een proefmiddag. We kwamen in een nogal steriele ruimte waar een stuk of tien ouderen aan tafel zaten. Herman zette direct zijn hakken in het zand. “Hier blijf ik niet hoor, dit is niets voor mij”. De begeleiders deden hun best, maar Herman was duidelijk: hij wilde vertrekken.

Ouderenlandgoed

Toen attendeerde iemand me erop dat een zorgboerderij misschien beter bij Herman zou passen. Ik had er nog nooit van gehoord en vond het wel interessant om eens te bekijken. Bij Ouderenlandgoed Grootenhout, een zorgboerderij die net bestond, voelde het meteen heel huiselijk. De brandende kachel en de kleine groep mensen maakten dat Herman zich daar wél liet verleiden om te blijven.

We besloten voor Grootenhout te kiezen, ondanks dat Herman weerstand bleef bieden wanneer hij erheen moest. Want we zagen: als hij er eenmaal was, dan was het goed en wilde hij aan het eind van de dag ook niet meer mee naar huis. Hij ging dan eerst uitgebreid afscheid nemen. Iedereen kreeg een hand en hij zei dat hij wel weer eens langs zou komen.

Al vrij snel vertelde de eigenaren van de Boerderij dat ze groeiambities hadden en vroegen of ik hen wilde helpen. Dat leek me een mooie uitdaging en zo ging ik daar werken op de dag dat Herman naar de dagbeleving ging. Later kwamen daar steeds meer dagen bij.

Het kan ook anders

Toen Herman in 2016 overleed ging ik fulltime bij het Ouderenlandgoed werken. Afgelopen jaar heb ik er mijn 12,5-jarig jubileum mogen vieren. We hebben nu 10 woonboerderijen waar in totaal 75 mensen wonen. Het is een geweldig bedrijf dat echt laat zien dat de zorg in Nederland voor mensen met dementie anders kan. Daarover wil ik jullie graag meer vertellen in mijn volgende columns.

Dankzij Herman heb ik mijn passie gevonden en daar ben ik hem erg dankbaar voor. Inmiddels heb ik 2 boeken geschreven, geef ik vaak lezingen en workshops en nu mag ik dus ook een maandelijkse column schrijven. Dat had ik nooit kunnen bedenken op de dag dat we hoorden dat mijn schoonvader Alzheimer had.